Szczecińskiej publiczności Joanna Mieszko znana jest zapewne choćby z jednej z odsłon znakomitego performansu „Akt tworzenia” w czerwcu 2012 r. w Galerii ZPAP „Kierat” na wielkich tablicach powstawały jednocześnie i w zawrotnym tempie rysunki węglem. Tym razem artystka prezentuje kilka wielkich płócien malowanych akrylami i olejno, które ilustrują jej drogę twórczą. Wiedzie ona od ludzkiego ciała - nagiego, rozbrojonego i odsłoniętego w znaczeniu metafizycznym, oraz we wzajemnych relacjach – przez obrazy zainspirowane metodą malarską Nikifora w tonacjach szarości, czerni i bieli ku wedutom miejskim, na których malarskie zależności form i kolorów przechodzą w organiczne relacje, z ich celowością i dysfunkcjonalnością zasugerowaną efektem nagromadzenia i odrzeczywistnienia, z ich emblematyczną i konieczną postacią Jockera. Nowy Jork, Paryż, Lizbona, Szczecin… gdzieś, gdziekolwiek i wszędzie jest jakieś miasto – oczywisty kierunek organicznej wręcz ekspansji ego, które z miasta czerpie nadzwyczajną moc – dobrze to współbrzmi z naszym czasem, otwierając pole dla wielu aktualnych pytań. Mimo to stoją te obrazy nieco z boku głośnych obecnie zainteresowań sztuki, nie poddają się doraźności – z ducha i lekcji mistrzów Nikifora i Dwurnika. Zwłaszcza Dwurnika, któremu w miesiącu jego urodzin – 19 kwietnia skończyłby 77 lat – zadedykowała Joanna swoją wystawę. W zatrzymane narracje miejskich krajobrazów, struktur quasi-organicznych wchodzi współzależna postać, a czas rusza z miejsca. Z praźródła, jakim jest człowiek, rozsnuwają się opowieści… Mamy okazję obserwować dzięki wiosennej prezentacji jak uchylają się nowe drzwi w pełnym rozmachu, zaangażowania, niesamowitej energii, emocji i dyscypliny projekcie artystycznym Joanny Mieszko.

Ur. 1969 r. Malarka, rzeźbiarka, performerka i kuratorka sztuki, zajmuje się także fotografią i rysunkiem. Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (dziś Uniwersytet Artystyczny) w Poznaniu - pracownie rzeźby prof. Józefa Petruka, prof. Macieja Szańkowskiego, prof. Józefa Kopczyńskiego, pracownie rysunku prof. Józefa Drążkiewicza i prof. Bogdana Wegnera. Uczyła się również animacji u prof. Kazimierza Urbańskiego i prof. Jacka Adamczaka, gościła w Skokach u profesorów Jana Berdyszaka i Leszka Mądzika. Obronioną w 1996 r. pracę dyplomową - zespół rzeźb w piaskowcu pt. „Zmagania” umieściła w przestrzeni parkowej poznańskiego zoo.

Współpracowała z Edwardem Dwurnikiem od 2014 r. aż do śmierci artysty w 2018 r., tworząc w tym czasie obszerną dokumentację fotograficzną o charakterze faktograficznym i artystycznym tej współpracy. Jednocześnie intensywnie pracowała nad cyklem wielkich akryli i setkami mniejszych prac w tuszu. Ma w dorobku autorski performans w wielu odsłonach pn. „Akt tworzenia”, prezentacje rzeźb, wielkoformatowych rysunków i prac malarskich w ramach pokazów indywidualnych i zbiorowych, wspólną z Edwardem Dwurnikiem wystawę prac czarno-białych w Galerii Stalowa w Warszawie. Kuratorowała wystawom Edwarda Dwurnika w Szczecinie: w Galerii ZPAP „Kierat” (2014 r.), dwukrotnie w Książnicy Pomorskiej (2014 r. - cykl „Sportowcy” i 2018 r. – cykle „Nobliści” i „Romantycy” pn. „Księgozbiór Dwurnika”).

Członkini Stowarzyszenia Autorów ZAiKS oraz Związku Polskich Artystów Plastyków.

Wystawy indywidualne i zbiorowe